Feel the fire burning.

Same shit, different day. Je kent het wel. Of je nou een partner, kinderen, huisdier, of een baan hebt. Je stapt uit bed en begint aan de dodelijke routine. Dag in, dag uit. Ik noem het de dodelijke routine, omdat wanneer deze routine erin sluipt, mijn aspiratie eruit kruipt.

Ik werk de dagelijkse to-do lijst af. Ontbijt en lunch voor de kinderen klaarmaken en kinderen naar school brengen, de keuken opruimen en snel een paar uurtjes werken voordat de kinderen weer opgehaald moeten worden. Geen playdates vanwege de COVID-pandemie dus gewoon naar huis waar we ondertussen allemaal gillend gek van elkaar worden en de kinderen alleen nog maar ruzie maken.

Het klokje rond

Na een uurtje tandenknarsend mijn geduld bewaren, omdat mijn kinderen van God los gaan, is het tijd voor huiswerk. Mijn lijst voor vandaag is nog niet af dus begin ik aan het eten, eten we en daarna stop ik de kids in bad. Nog een boekje lezen en naar bed. En weer naar bed. En nog een keer want een broertje en zusje van twee en vier jaar gaan niet zomaar naar bed. Die moeten plassen, water drinken, nog een knuffel… en naar bed.

Ergens tussendoor komt mijn man ook nog meehelpen, maar ook zijn motivatie is ver te zoeken. Zo werken we vermoeid het lijstje af om morgen weer opnieuw te mogen beginnen. Als we op een avond ontspannen op de bank zitten, realiseer ik me dat ik mijn vuurtje niet meer voel.  Zo lang als ik me kan herinneren, voelde ik het vuur in mijn kern branden. Dat vuurtje was altijd mijn drijfveer.

Uitgeblust

Het was de vlam waardoor ik op 21-jarige leeftijd mijn eigen bedrijf startte en waarvoor ik de wereld overvloog om theatervoorstellingen te boeken. Dankzij dat vuurtje belandde ik, net 26 jaar, in NYC om een extra vak aan de New York University te volgen. Ik studeerde event marketing tussen de shows in Dubai en Japan door. Terwijl dat vuurtje brandde, werd ik aangenomen als Project Manager van Sensation voor de Amerikaanse tour.

Het is dat vlammetje, dat altijd brandt in het diepste van jezelf. Het vuur dat je richting geef en zegt: “vertrouw het maar, probeer het maar, het komt wel goed.” Dát vuurtje ben ik ergens in de routine kwijtgeraakt. 

We horen vaak dat we een deel van onszelf verliezen wanneer we moeder worden. Of dat we onszelf verliezen in het werk. Of in een partner. Ineens had ik geen houvast, drijfveer, focus en richting meer. Ook geen grote dromen meer. Ja, ik heb wel werk, kleine events waar ik me in vast kan bijten, maar niets groots, spannends.

Mijn hele leven had ik altijd grote dromen die ik met het volste vertrouwen najoeg. Ik was gefocust, ik had een richting en een doel waar ik iedere dag mee opstond. Een brandend vuur dat me dagelijks liet weten dat ik op het juiste pad zat. En nu realiseerde ik me dat ik het was verloren, maar tegelijkertijd wist ik ook dat ik er weer naar op zoek moest. Mijn vuur. 

Me-time

Ik was mijn vuur kwijt, wat nu? Waar moest ik het zoeken? Mensen raadden me meditatie aan, maar ik heb ADHD dus stilzitten is niet voor mij weggelegd. Toch vind ik alleen zijn heerlijk. Dus boekte ik een kamer in het Equinox (sport) hotel in New York, omdat ik al sinds de start van Covid niet meer had gesport, en sporten was en is, één van mijn favoriete bezigheden.

De dagen in het Equinox zou ik teruggaan naar de kern van mezelf. Ik zette de muziek hard aan, danste en zong uit volle borst. Iedere dag sportte ik en zweette tot de druppels van mijn neus afdropen. Ik reserveerde een tafeltje voor één, bestelde een heerlijke maaltijd en een lekker glas wijn en observeerde de mensen, het decor en de muziek. Ik liet mijzelf door mijn omgeving leiden.

Na het eten liep ik, zonder plan, maar intuïtief naar de Hudson River. Ik was me weer bewust van de vogels die vrolijk zongen, de wind die mijn wangen streelde en de kracht van het water. Een vreemde voorbijganger met een vreemde vraag maakte me aan het schaterlachen. Langs de Hudson River, vond ik mezelf weer langzaam. Nog niet het vuur, maar wel de energie om dieper te gaan. Ik had misschien nog niet een droom of richting gevonden, maar wel een doel om dieper te gaan om die droom te vinden. Het vuurtje was aangewakkerd, maar brandde nog niet.

Dream big!

Maanden later gaan we met het gezin naar Costa Rica tijdens de kerstvakantie. Op de tweede dag val ik ongelukkig en scheur mijn enkelbanden. De weken die volgen, kan ik niet met mijn gezin mee. Terwijl zij leuke dingen doen, zit ik weer alleen. Ditmaal niet in de stad maar in de jungle. Ik zet de muziek weer aan en zing mee uit volle borst. Ik ga zitten tussen de prachtige, tropische planten en laat me ook nu weer leiden.

Dit keer strompel ik naar mijn computer en begin te schrijven. Een verhaal dat ik al heel lang bij me draag. Ik die nog nooit iets geschreven heeft, behalve een e-mail voor werk of een lang sms bericht. Nu begin ik een verhaal te schrijven en het komt uit het diepst van mijn hart. En ineens, voel ik het: mijn vuur is terug. Op dat moment weet ik dat ik een boek wil gaan schrijven. Een droom zo groot dat mensen me waarschijnlijk uitlachen als ik het hen vertel. Maar, ik blijf het vertellen en ik laat iedereen lachen. Zoals ze lachten toen ik op mijn 21e vertelde dat ik voor mijzelf in het buitenland wilde werken, of, toen ik 26 jaar was en zei dat ik naar NYC verhuisde.

Nu tien jaar later, wonen mijn lieve Amsterdamse man en ik met twee geweldig leuke Manhattan-born kinderen in Brooklyn, NY. Ik heb geen idee hoe ik een roman ga schrijven, maar ik denk dat dit artikel – mijn eerste artikel – een goede start is. 

by Katherine Vos van Liempt for dewereldwijven.com
8 February, 2022