Wereldwijf in de Spotlight: Thirsa van Til

Dit blog artikel is een onderdeel van de event serie: Wereldwijven van New York. Vier keer per jaar organiseren NL Club leden De Wereldwijven van New York. Een plek waar Nederlandstalige vrouwen succes verhalen delen, socialiseren, en support vinden. Voor meer info ga naar nlclub.nyc/events

Veerkracht – zelfst. naamw. (m/v.) 1) Het vermogen om interne en externe mogelijkheden aan te boren om met een probleem om te gaan en de draad weer op te pakken. 2) Het vermogen van iets om na te zijn uitgerekt of ingedrukt weer de oorspronkelijke positie in te nemen. In het Engels laat dit woord zich vertalen als resilience.

Tijdens de pandemie maakte ik de podcast 'Real Resilience: an Ode to Mental Toughness'; 7 afleveringen over gewone mensen die vertelden over de tegenslagen die tot hun succes had geleid. Het maken van die podcast was voor mij een manier om zelf weer iets van succes te voelen. Vlak nadat ik halsoverkop naar Nederland was gevlogen vanuit een bliksembezoek aan Los Angeles in maart 2020 sloot Trump de grens voor visum houders. Ik huurde nog een appartement in New York, zag mijn spaargeld in rap tempo onder een nul-punt duiken en zat met 1 koffer vol kleren bestemd voor zonnig California in een lange, Nederlandse winter. Behalve de stimulus-checks kon ik geen aanspraak maken op een andere vorm van unemployment. Want ik was geen echte Amerikaan, maar ook geen echte Nederlander meer. Ik zat nachtenlang tot 4 uur in de ochtend via Skype house-tours te geven om potentiële nieuwe huurders te vinden voor mijn appartement in Harlem. Ik bad dat ze geen crystal meth zouden brouwen tussen mijn meubels en kleding en persoonlijke documenten en ... de rest van alles wat ik bezat.

Ik viel in die periode zo'n 9 kilo af. Ik sportte dagelijks 2 uur om 'mijn kop d'r veur' te kunnen houden, maar kreeg geen hap door mijn keel. Ik woonde noodgedwongen bij mijn moeder wiens rustige, overzichtelijke leven ik bruut verstoorde met mijn wereldse problemen. En hoe lief het ook van haar was om me bij haar in huis te duldden (ik was niet zo'n leuke puber en mijn komst bracht toch wat gemengde herinneringen met zich mee); het slapen in een kinderbedje droeg niet bij aan het in stand houden van mijn mentale veerkracht. Ik kwam net uit werelds L.A. waar ik een nieuw avontuur wilde beginnen, had daarvoor 4 jaar in hartje New York gewoond en verdiende na jaren als onderbetaalde hostess in een restaurant te hebben gewerkt eindelijk mijn geld met acteren en nu lag ik in een krakend bedje in Eelde-Paterswolde, onder het nijlpaarden dekbed wat ik ooit voor Sinterklaas had gekregen.

Het werd steeds moeilijker om terug te veren naar mijn onoverwinnelijke Wereldwijven mentaliteit. Maar... toch is het gelukt. Na 8 maanden keurde de VS mijn aanvraag voor een uitzondering op mijn visum goed en mocht ik als een van de weinigen toch het land in. Vlak daarvoor had ik in Nederland een aanvraag ingediend voor wat geld om de podcast Real Resilience te mogen maken. Op Schiphol werd ik gebeld dat deze was goedgekeurd. De maanden erna, in een wereld die praktisch op slot zat, reisde ik langs de East-Coast van de Verenigde Staten om interviews af te nemen. Ik heb nog nooit zoveel gereisd als in die tijd. De inspirerende verhalen van de mensen met wie ik sprak hielpen me weer een beetje terug te veren naar mijn oude vorm.

De vrouw aan wie ik mijn Manhattan appartement had verhuurd werd een van mijn beste vriendinnen. Al mijn spullen waren nog intact. Omdat bleek dat er in het appartement onder mij wél crystal meth gebrouwen werd, zei ik mijn lease op. Het was tijd voor nieuwe avonturen. Ik ging samenwonen in Texas – waar de pandemie nooit echt heeft bestaan – en startte naast de podcast ook mijn voice-over en audio bedrijf. Er was ruimte, er was tijd, er was weer wat mentale veerkracht in me geslopen en de noodzaak voor extra inkomen was hoog.

De wereld ging weer open, mijn acteer-carriere kwam weer van de grond, mijn nieuwe bedrijfje groeide en er kwam ruimte en rust en voldoende veerkracht over me om weer over de toekomst na te denken. Even uit de overlevingsstand. Even ademen.

Rust.

Ik kwam dichter bij mezelf te staan. Zo heerlijk. En toen.... een break-up. Mijn mentale veerkracht duikelde in een ongekend tempo naar -77. Spullen pakken. Tranen wegvegen. Helpt niet, ze blijven komen. Door met spullen pakken. Maar...waar naartoe?

Mentale veerkracht: -105. Fysieke gesteldheid: ook ergens in de min, maar tel kwijtgeraakt.

En toen kwam er een auditie voor de rol waarvan ik als kind onder mijn nijlpaaardendekbed altijd van droomde. Alle ellende die op dat moment in mijn lijf huisde, stopte ik in de wereld van mijn personage. Een paar dagen later zat ik in een vliegtuig naar Budapest om aan te komen op een filmset waar ik altijd van had gedroomd.

Mentale veerkracht: + 269.

Uiteindelijk verruilde ik Texas voor Los Angeles en Amsterdam. En terwijl ik in een cottage in een wijk die Bungalow Heaven heet (echt waar) in prachtig Pasadena, California, opkeek naar de bergen terwijl ik van mijn 7,5 dollar Starbucks latte dronk en de wereld niet mooier had kunnen zijn, ging mijn vakbond staken en was al het zicht op werk voor heel 2023 verdwenen. Niet minder – maar totaal verdwenen.

Op dit moment zit ik in mijn appartement in Amsterdam Westerpark. En kan ik volledig terugvallen op mijn bedrijf Voices by Thirsa die ik tijdens de pandemie uit pure wanhoop was begonnen in een kledingkast in Dallas, Texas.

Mentale veerkracht: ergens tussen 50 – 70.

Ik heb dit soort dingen toch al eerder meegemaakt. Mijn lijf voelt een zekere mate van herkenning in deze onzekerheid. Het komt wel weer goed. Iemand zei laatst: het is niet jouw rocky-road, het is ónze rocky-road. Ik ben niet de enige met een verhaal. Het opschrijven ervan, heeft me wel opnieuw doen realiseren hoe sterk ik eigenlijk ben. En inventief. En dat ik zo dankbaar ben voor alle mensen die niet in de verhaal voorkomen maar die me wel degelijk door al deze moeilijke momenten hebben gesleept. Door de staking bijvoorbeeld, heb ik nu tijd om de Wereldwijven van New York op te zetten samen met deze waanzinnige leuke vrouwen Katherine Vos-van Liempt, Eveline Honig en Claire Loep. Wat ben ik een mazzelaar.

Zelfs in het diepste dal huist de mogelijkheid tot vernieuwing, groei en succes. Ik hoop dat we hier bij de Wereldwijven elkaars verhalen leren kennen, er van kunnen leren en ermee kunnen inpsireren. Want ook al weet ik niet hoe lang de staking gaat duren en of mijn agent nog in business is na een jaar lang geen geld te hebben verdiend, één ding weet ik zeker; linksom of rechtsom, het komt wel goed.

Door Thirsa van Til
November 6, 2023
Voor de Wereldwijven van New York / NL Club NYC